ဒီေန႔ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလးရဲ႔ ေမြးေန႔ျဖစ္သည္။
ညီမေလးနဲ႔ ကိုယ္က အသက္ ၇ နွစ္တိတိကြာသည္။ ညီမေလးသည္ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ သက္ရွိ အရုပ္ကေလးျဖစ္သည္။ ကိုယ္နဲ႔ တျခား ရြယ္တူကေလးေတြ အရုပ္မေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနခ်ိန္ ကုိယ္ကေတာ့ ညီမေလးရဲ႔ အက်ီၤေသးေသးေလးေတြ ကုိ ေလွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ညီမေလးကုိ အက်ီၤလဲေပး၊ ေရခ်ိဳးေပး၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပးနွင့္ ကုိယ့္ကေလးဘ၀အခ်ိန္မ်ားရဲ႔ ကစားခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သူမအတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ ကုိယ့္စိတ္ကူးေပါက္ရာ ဆံပင္ပံုစံမ်ား ညီမေလးေခါင္းမွာ စမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ကုိယ့္လက္ရာ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ ညီမေလးကုိ အရမ္းေခ်ာလုိက္တာဟု တစ္ဖြဖြ ေျပာေသာေၾကာင့္ အေမတုိ႔ အမတုိ႔ က ၀ိုင္းဟားၾကသည္။ ညီမေလး အိပ္ရာထဲ ရွဴရွဴးေပါက္လွ်င္ ကုိယ္ခ်က္ခ်ငး္သိသည္။ အနွီးလဲေပးျပီး ပြစိပြစိေျပာကာ ျပန္အိပ္သည္။ ညီမေလးကုိ အျမဲခ်ီပိုး ေနတတ္သည္။ ညီမေလး ငါးတန္းအရြယ္ထိ ခ်ီေနေသာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က ၀ုိင္းေျပာၾကရသည္။ ထုိင္လွ်င္ကိုယ့္ေပါင္ေပၚ ညီမေလးကုိ အျမဲတင္ထားသည္။ ညီမေလးအိပ္ေနလွ်င္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကုိ ခဏခဏ ခုိးနမ္းသည္။ ၾကာေတာ့ ညီမေလးသည္ ကုိယ့္ကုိ အေမထက္ ပုိခင္တြယ္လာသည္။
ညီမေလး ၄ နွစ္ မူၾကိဳတက္ေတာ့ ကို္ယ္က လူၾကီးလုပ္ျပီး လုိက္အပ္ေပးသည္။ ျပန္မယ္ျပင္ေတာ့ ညီမေလးက အျပန္မခံ။ အာျပဲၾကီးနွင့္ေအာ္ငိုတာ အတင္းျပန္လုိက္ေျပးလာသည္။ ဆူလုိ႔လည္းမရ ေငါက္လုိ႔လည္းမရ ေခ်ာ့လုိ႔လည္းမရသည့္ေနာက္ဆံုး ကုိယ္ သူ႔မူၾကိ္တြင္ ထုိင္ေစာင့္ေနရသည္။ ေနာက္ရက္ေတြေတာ့ မူၾကိဳသုိ႔ ကုိယ့္စာအုပ္ေတြယူလာကာ ေက်ာင္းအိမ္စာမ်ား ထုိင္လုပ္ေနရသည္။ မူၾကိဳဆရာမက ေက်ာင္းတက္တာ နွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ နွစ္ေယာက္စာ ေပးရမယ္ဟု စသည္။
အမ်ိဳးေတြလာလည္သျဖင့္ မယ္လမုဘုရား လုိက္ပုိ႔သည့္ေန႔က ညီမေလးကုိ ကိုယ္ကို္ယ္တုိင္ ေရခ်ိဳးေပး၊ ဂါ၀န္၀တ္ေပး၊ ဆံပင္စည္းေပးျပီး၊ ပထမဆံုးအျဖစ္ နုတ္ခမ္းနီဆုိးေပးလုိက္သည္။ ထုိေန႔က ညီမေလး ဘာမွ မစား။ ေက်ြးလုိ႔လည္းမရ။ နုတ္ခမ္းနီပ်က္မွာစုိလုိ႔ဆုိျပီး နုတ္ခမ္းေလးကုိ ေထာ္ထားသည္။ ကိုယ္တုိ႔ေတြ သေဘာေတြက်ၾကရသည္။
ညီမေလးကုိ မည္သူ ဆူသည္ ေငါက္သည္ကုိမွ ကုိယ္လက္မခံ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း အျမဲေခ်ာ့ေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ညီမေလးသည္ ေတာ္ေတာ္ဆုိးလာသည္။ စိတ္ၾကီးလာသည္။ လုိခ်င္တာ မရလ်ွင္ ပစၥည္းေတြကုိ ကိုင္ေပါက္တတ္လာည္။ ကုိယ္ကလည္းငယ္ေသးေတာ့ မစဥ္းစားတတ္။ အေမရုိက္မယ္ျပင္တုိင္း ညီမေလးေရွ႔က ကာဆီးကာဆီးလုပ္သည္။ ကုိယ့္မုန္႔ဖုိးသည္ ညီမေလးအတြက္ မုန္႔ေလးေတြ၊ ကစားစရာေလးေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ၀ယ္ရင္း ကုန္သြားေလ့ရွိသည္။ ကိုယ္ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္သည့္ပုိက္ဆံသည္ ညီမေလး ေက်ာင္းဖုိး၊ က်ဴရွင္ဖုိးျဖစ္သည္။ ကုိယ့္အတြက္ကုိယ္ ကုိ္ယ္တုိင္ အ၀တ္အစား ၀ယ္၀တ္ေလ့မရွိေပမယ့္ ညီမေလးအတြက္ဆုိ ကုိယ္သည္ အလုိလုိ ၀ယ္ျပီးသား ျဖစ္ေနသည္။ ညီမေလးကလည္း ကုိယ့္ကုိ အ၇မး္တြယ္သည္။
ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္တကၠသို္လပ္တက္ခ်ိန္ ေက်ာင္းစာတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္၊ စာသင္၀ုိင္းေတြတစ္ဖက္နဲ႔ ျဖစ္လာခ်ိန္၊ ညီမေလးလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညီမေလးကုိ ကုိယ္ လက္လႊတ္လုိက္သည္။ ကိတ္စတစ္ခုေပၚလာတုိင္း အရင္ လုိ ဆံုးျဖတ္မေပး။ သူ႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ခုိင္းသည္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာပဲ ၀မ္းနဲစရာ ေကာင္းေသာအရာတစ္ခုကုိ ၾကံဳေတြ႔လုိက္ရသည္။ ညီမေလးသည္ ကုိယ္ရဲ႔ ျပဳစုမွုေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာရေသာေၾကာင့္ အရာရာ ကိုယ့္ကုိပဲ အားကုိးေနသည္။ သူ႔ဘာသာ ဘာမွ မလုပ္တတ္။ မစဥ္းစားတတ္။ မလုပ္ရဲ မကုိင္ရဲျဖစ္ေနသည္။ ငယ္စဥ္က သူမကုိ ခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ အရာရာ လုပ္ေပးရသည္ကုိ ေက်နပ္ခဲ့ေသာကုိယ္ ထုိအခ်ိန္တြင္ တကယ့္ကုိ ေၾကကြဲရသည္။ ညီမေလးကုိ ကုိယ္ခ်စ္ရာ မေရာက္ နွစ္ရာ ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အလုပ္ေတြ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္မ်ားေနသည္ကုိ အေၾကာင္းျပျပီး ညီမေလးကုိ ဥပကၡာျပဳလုိက္သည္။ အရင္လုိ ယုယုယယမေန။ သူမ အနားလာကပ္လွ်င္ အလုပ္ရွဳပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ အခန္းတံခါးပိတ္ျပီး စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္။ တစ္ခုခုကို လာတုိင္ပင္လ်ွင္ ဆံုးျဖတ္ေစခ်င္လွ်င္ ကုိယ့္ဘာသာစဥး္စားဟု အနည္းငယ္ မာမာေျပာလႊတ္သည္။ ကုိယ္ထင္သည္။ ညီမေလးသည္ ထုိကာလမ်ားကုိ အားငယ္စြာ၊ ၀မး္နဲစြာ ေယာင္ခ်ာခ်ာနုိင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရမည္။ ပိုဆုိးသည္က ထုိကာလမ်ားသည္ ကိုယ္အတင္းတက္ခုိင္းေသာေၾကာင့္ တက္ခဲ့ရေသာ စီးပြားေရးတကၠသို္လ္ ပညာသင္နွစ္မ်ားျဖစ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ညီမေလးသည္ စာရင္းအင္းကုိ နဲနဲမွ ၀ါသနာမပါ။ ေခါင္းသိပ္ရွုပ္တတ္သည္။ ကုိယ္က ဒါေကာင္းတယ္ ဒါတက္ဟု ေျပာခဲ့သည္ကုိ ညီမေလးသည္ မလြန္ဆန္ရဲ။ ၀ါသနာလံုးလံုး မပါသည့္ဘာသာမ်ားကုိ တတ္နုိင္သမွ်ၾကိဳးစားျပီး သင္ယူခဲ့ရွာသည္။ ထုိအေတာအတြင္းမွာပင္ အားကုိးစရာ အမသည္ သူမကုိ လံုးလံုး လ်စ္လ်ဴရွဳေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ညီမေလးဘြဲ႔ရေတာ့ အလုပ္၀င္သည္။ ဒါကုိလည္း ကုိယ္မကူညီ။ ကုိယ့္စိတ္သည္ တစ္ဖက္စြန္းကုိ ေရာက္သြားသည္။ အသိထဲက ဘြဲ႔ရခါစ ကေလးေတြ အကူအညီလုိလွ်င္ ကုိယ္တတ္နုိင္သမွ်ကူညီသည္။ ေျပာေပးသည္။ အလုပ္ရွာေပးသည္။ အလုပ္သြင္းေပးသည္။ ညီမေလးဘြဲ႔ရေသာ္ ကိုယ့္အားကို္ယ္ကုိးေစလုိေသာ ေစတနာဟု ဆင္ေျခေပးတာ ကူညီခဲ့ျခင္း အလ်င္းမရွိ။ ညီမေလးသည္ ကုိယ့္ကုိ အျပစ္မဆုိ။ ကုိယ္ညီမေလးနဲ႔ ခပ္ခြာခြာေနသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ညီမေလးသည္ အေမ့နား အလုိလုိကပ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကုိယ္ နုိင္ငံျခား ထြက္ အလုပ္လုပ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်သည္။ ညီမေလးနဲ႔ ပုိေ၀းသြားသည္။
ဒီနွစ္ ေနာက္ပုိင္း ရန္ကုန္ ခဏခဏျပန္ျဖစ္ေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ ျပန္ရင္းနွီးလာသည္။ သူမသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားကုိးတတ္ေနျပီ။ မိဘနွစ္ပါးကုိ အနီးကပ္ျပဳစုျပီး အိမ္တြင္လည္း သူမသည္ တကယ့္အိမ္ရွင္မၾကီးလုိ စီစဥ္တတ္ေနျပီ။ မိဘေတြရဲ႔ စိတ္ဆႏၵကုိ တျခား သားသမီးေတြထက္ အတူေန ညီမေလးက ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ လူေတြရဲ႔အေၾကာင္းကုိ ကုိယ့္ထက္ ညီမေလးက ပုိသိေနသည္။ ကိုယ့္ရန္ကုန္ျပန္တုိင္းညီမေလးသည္ လုိေလေသ့မရွိ ျပဳစုသည္။ သူမရဲ႔ နည္းပါးလွစြာေသာ လခထဲမွ သူမထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ လခရေသာကုိယ့္အတြက္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ၀ယ္ေပးသည္။ ညီမေလးသည္ ကုိယ့္ကုိ သူငယ္စဥ္က ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ေနသလားဟုပင္ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ညီမေလးဧ။္ အခုအေနအထားေၾကာင့္ ကုိယ္စိတ္သက္သာရာ အမ်ားၾကီးရသည္။ ကိုယ့္ထက္ပုိျပီး ရင့္က်က္ေနေသာ ညီမေလးေၾကာင့္ကုိယ္ ဂုဏ္ယူရသည္။
ညီအစ္မေတြခ်စ္ျခင္းသည္ ေနရာ အနီးအေ၀းနွင့္လည္းမဆုိင္။ အလုိလုိနားလည္ျပီး အလုိလုိနီးကပ္ေနသည္ဟု ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ခံစား လက္ခံရသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ထုိညီမေလးသည္ ေမြးေန႔ဟူေသာမွတ္တုိင္တစ္တုိင္သုိ႔ ေရာက္ျပန္ေလျပီ။
မိဘကုိ အနီးကပ္ျပဳစုလုပ္ေက်ြးေနေသာ ခ်စ္ရတဲ့ညီမေလး ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာစြာ ျဖတ္သန္းနုိင္ပါေစလုိ႔ ကို္ယ္ရင္ထဲက ဆုေတာင္းလုိက္ပါသည္။
.JPG)
.JPG)