Hello Saigon - Day 3 : Tacu Mountain Jeep Tour

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၇။
တာကူးေတာင္ - ေမြ႕နဲ။ 

မနက္ေစာေစာ ကင္မရာကိစၥျပီးသြားေတာ့မွ resort က ေက်ြးတဲ့ မနက္စာ ဘူေဖးစားျကပါတယ္။ အတူပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မနက္စာစားရင္း မ်က္နွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္တုိ႕နွစ္ေယာက္ ကင္မရာကုိင္ျပီး ၀င္လာတာေတြ႕မွ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ 

တာကူးေတာင္ (Tacu Mountain)

မနက္စာစားျပီး ခ်ိန္ ၇ နာရီ ခြဲခါနီးပါျပီ။ ဂ်စ္ကားက အသင့္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေမာင္းတဲ့သူက အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းနားမလည္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ေခါင္းခန္းတစ္ေယာက္ ေနာက္ခန္း ၃ ေယာက္ ထုိင္ၾကပါတယ္။ ကားက အမုိးပါေပမယ့္ အကာမပါေတာ့ ေလတုိးတဲ့ ဒဏ္ေတာ္ေတာ္ခံရပါတယ္။ ပ၀ါေတြ ဦးထုပ္ေတြ ဆံပင္ေတြ ကားေနာက္ခန္းထဲ ပလူပ်ံေနလုိ႕ ၃ ေယာက္သား အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဗရုတ္သုတ္ခ ျဖစ္သြားရပါေသးတယ္။ ေနကာမ်က္မွန္ကို ေလကာမ်က္မွန္အျဖစ္ သံုးလုိက္ရပါတယ္။ 

ဒီဂ်စ္ကားနဲ႕ သြားခဲ့တယ္

ေရွ႕ခန္းက ေလတုိက္သက္သာေပမယ့္ ေနာက္ခန္းကေတာ့ အရမ္းခံရတယ္

ကားေမာင္းခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္။ သူတုိ႕ တုိး itinerary ထဲမွာ ၄၅ မိနစ္လုိ႕ေရးထားေပမယ့္ တကယ္သြားေတာ့ ၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ ေတာင္ေျခက ဂိတ္ေပါက္၀မွာ ဂ်စ္ကားကုိ ရပ္ျပီး ကားေမာင္းသူက သူဒီမွာေစာင့္မယ္၊ ၀င္ေၾကးနဲ႕ ေတာင္ေပၚတက္မယ့္ ေကဘယ္ကားလက္မွတ္သြား၀ယ္ရမယ့္ေနရာကုိ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေျပာပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ေတြ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႕ ရပ္ေနေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္၀ယ္ရမယ့္ ေနရာထိ လုိက္ပုိ႕ပါတယ္။

တာကူးေတာင္ေျခက ပန္းျခံထဲမွာ..တာကူးေတာင္နဲ႕ အမွတ္တရ

၀င္ေၾကးနဲ႕ အသြားအျပန္ ေကဘယ္ကားခ တစ္ေယာက္ကုိ 180,000 vnd  က်သင့္ပါတယ္။ ဂိတ္၀ကေန ေတာင္ေျခ ေကဘယ္လ္ကား စခန္းကုိ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အမွန္က ဂိတ္၀နဲ႕ ေတာင္ေျခကုိ buggy shuttle ဆြဲေပးပါတယ္။ လက္မွတ္ဖုိးမွာ အဲဒါပါ ထည့္ယူထားျပီးသားပါ။ ကို္ယ္တုိ႕ကုိ ရွင္းျပေပးမယ့္သူမရွိေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာပါ။ တရုတ္တစ္ဖြဲ႕ ကိုယ္တုိ႕အရင္ လက္မွတ္၀ယ္ျပီး အဲဒိနားမွာ ထုိင္ေစာင့္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ buggy က နွစ္စီးေလာက္ပဲ ရွိပံုေပၚပါတယ္။ လမ္းတစ္၀က္မွာ အဲဒိနွစ္စီး ျဖတ္သြားတာျမင္မွ ေၾသာ္ အဲဒါကုိ ဟုိ အဖြဲ႕ေစာင့္ေနတာျဖစ္မယ္ ေတြးမိၾကပါတယ္။ ေတာင္ေျခစခန္းကုိ လွမ္းျမင္ရတဲ့ အကြားအေ၀းေလာက္မွာ တရုတ္အဖြဲ႕ buggy က ေက်ာ္တက္သြားပါတယ္။

ေကဘယ္ကား

ေကဘယ္ကားနဲ႕ မတက္ဘဲ ေျခလ်င္တက္ရင္ ၂ နာရီခန္႕ တက္ရပါတယ္။ ေကဘယ္ကားစီးရင္း ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက အရမ္းလွပါတယ္။ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာင္ေပၚေရာက္ပါျပီ။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေပမယ့္ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္တက္ရပါေသးတယ္။  

Thich Ca Nhap Niet Ban (ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရား)

ဒီေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားက ဗီယက္နမ္ရဲ႕ အၾကီးဆံုး ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားပါ။ ၅၉ မီတာ အရွည္ရွိျပီး ပင္လယ္ေရမ်က္နွာျပင္မွ ၄၂၀ မီတာ အျမင့္၊ တာကူးေတာင္ရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္မွာ တည္ရွိပါတယ္။ ကြန္ကရစ္နဲ႕တည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္ျပီး ေဆးအျဖဴသုပ္ထားတာပါ။  ေကဘယ္ကား ေတာင္ေပၚစခန္းကေန ေတာလမ္းေလးအတုိင္း တက္ျပီး မၾကာခင္ ေလွကားမတ္မတ္ၾကီးကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒိ ေလွကားကုိ တက္ျပီးရင္ေတာ့ ဘံုေက်ာင္းတစ္ခု ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခဏနား သုိ႕ ဘုရားဖူးေပါ့ေလ။ 

ကုိေရႊေမ်ာက္က ခပ္ေခ်ေခ်ပဲ

တာကူးေတာင္ေပၚကေန လွမ္းရုိက္ထားတာပါ

ဒီေလွကားေတြကုိေတာ့  တစ္ေန႕တစ္လံ တာကူးဘယ္ေရြ႕ထံုး နွလံုးမူျပီး တစ္ထစ္ခ်င္းတက္ခဲ့ရပါတယ္

ဒီလမ္းေလးကတင္ ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားၾကီးကုိ လွမ္းဖူးလုိ႕ရေနျပီေပါ့

Thich Ca Nhap Niet Ban (ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရား)

ဆက္တက္ရင္ေတာ့ ေတာလမ္း ေျမသား ေလွကားထစ္ျဖစ္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ ဘုရား၊ ကြမ္ရင္ နဲ႕အန္းကုန္း ရုပ္တုမ်ားကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒိနားမွာ ေမ်ာက္အစာေရာင္းတဲ့သူ နွင့္ ေမ်ာက္မ်ားကုိလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ ေမ်ာက္ေတြကျမင္ဖူးသမွ်ေမ်ာက္ေတြထဲေတာ့  ေတာ္ေတာ္ျငိမ္ပါတယ္။ လူနားကုိ သိပ္မကပ္ပါဘူး။ အဲဒိကေန ေတာလမ္းအတုိင္း အုတ္ ေလွကားထစ္မ်ားကုိ ဆက္တက္ရင္ေတာ့ ေတာင္ရိပ္ေတာင္ရိပ္ထဲမွာ ၾကည္ညိဳစရာ ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားကုိ စဖူးရပါျပီ။ အနီးထိ သြားဖူးနုိင္ပါတယ္။ 

ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားရဲ႕ ေျခေတာ္မွာ လူတစ္ကုိယ္စာ ၀င္သာရံု ဂူတစ္ဂူရွိတယ္လုိ႕ ေနာင္မွ သိရပါတယ္။ အဲဒါသြားတဲ့အခ်ိန္က မသိခဲ့လုိ႕ သြားမၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ ေတာင္ေပၚ ေကဘယ္ကား စခန္းကေန ဘုရားအထိ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္တာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ 

ေတာင္ေပၚက အဆင္း ေျမလမ္းေလး

ျပန္ဆင္းလာေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆး နားနားျပီးဆင္းေတာ့ ဂိတ္၀ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀ နာရီခန္႕ရွိပါျပီ။ ဂ်စ္ကားေမာင္းသူ ကို္ယ္ေတာ္ေခ်ာက ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ဆုိင္ရွင္ကုိ နွိဳးခုိင္းျပီး သူ႕ကုိ mui ne resort ကုိ ၁၂ နာရီ အေရာက္ျပန္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ခရီးစဥ္ထဲမွာ ပါတဲ့ နဂါးေမာက္သီးျခံ အလည္သြားတဲ့ အစီအစဥ္ကုိ ေက်ာ္လုိက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ရွင္းရျပန္ပါတယ္။ ၀ုိင္လုပ္တဲ့ ေနရာကုိ သြားေလ့လာျပီး ၀ုိင္အစမ္းေသာက္တဲ့ အစီအစဥ္ကုိလည္း မသြားေတာ့ေၾကာင္း ေျပာရျပန္ပါတယ္။

Cham Tower Complex ဆုိတာကုိ ေတာ့ သြားမယ္ အခ်ိန္မီလားဆုိေတာ့ မီတယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ခ်န္းလူမ်ိဳးေတြ အခုထိ ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ခ်န္း ဂူဘု၇ားမ်ားဆီကုိ သြားၾကပါတယ္။

ခ်န္းဂူဘုရားမ်ား (Cham Tower Complex)

ခ်န္းဂူဘုရားနွစ္ဆူ

ခ်န္းဂူဘုရားတစ္ဆူ

ဂူထဲကေန အေပၚကုိ ေမာ့ရုိက္ထားတာပါ

၇ ရာစု နွင့္ ၁၂ ရာစု အၾကားမွာ ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့  ဒီ  Po Nagar ခ်န္း ဂူဘုရားေတြကုိ အခုထက္ထိ ခ်န္း၊ တရုတ္၊ ဗီယက္နမ္ ဗုဒၶဘာသာေတြက ကုိးကြယ္ ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကနဦးမွာ ဂူဘုရား ၇ ဆူမွ ၈ ဆူ အတြင္း ရွိခဲ့ျပီး၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၄ ဆူပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ခ်န္း(chams) လူမ်ိဳးစုေတြ အဓိက ကုိးကြယ္တဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းပံုရျပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အညာေဒသ ကုိ ျပန္ေရာက္သြားသလုိ၊ ပုဂံကုိပဲ ေရာက္ေနသလုိလုိ ခံစားရပါတယ္။ ဂူထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ ဘုရားဆင္းတုလုိဘာမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဟာလာဟင္းလင္းဆုိေတာ့ ဘုရားရွိခုိးဖုိ႕မလိုဘဲ ဂူထဲ၀င္ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ ျပန္ထြက္လာၾကပါတယ္။ ဒီဂူဘုရားေတြက ျပန္ရင္ resort ကုိ အရမ္းနီးေနျပီဆုိတာ ေျမပံုၾကည့္ျပီး သိထားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးကုိ ထုိင္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္အလွအပ ခံစားခဲ့ၾကပါတယ္။ 

ငါးေျမအုိး

အဲဒိကေန resort ကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က တကယ့္ကုိ ၁၂ နာရီအတိမွာပါပဲ။ ကားေမာင္းတဲ့ သူကုိ လုိရာခရီးကုိ အႏၱရာယ္ကင္းကင္း ေမာင္းပုိ႕တာေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ ေလးေယာက္သား tip ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခန္းထဲ၀င္ ေရခ်ိဳးျပီး တစ္ခါတည္း check out လုပ္ၾကပါတယ္။ အထုပ္ေတြကုိ reception မွာ အပ္ျပီး ေန႕လည္စာစားၾကပါတယ္။ ဒီေန႕ေန႕လည္စာမွာေတာ့ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ နာမည္ၾကီးဟင္းျဖစ္တဲ့ ငါးေျမအုိးကုိ ျမည္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ 

ကားက အလာတုန္းကလုိပဲ နွစ္ထပ္အိပ္စင္ကားဆုိေတာ့ စားျပီး တစ္ေရးအိပ္ဖုိ႕ ပ့ံပုိးေနသလုိပါပဲ။ ဘက္စကားက ေန႕လည္ ၁ နာရီ အခ်ိန္အတိအက် ထြက္ပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီခန္႕မွာ အလာတုန္းက နားေနခဲ့တဲ့ ေနရာမွာပဲ ၁၅ မိနစ္ခန္႕နားပါတယ္။ ဟုိခ်ီမင္းျမုိ႕ တုိးကုမၸဏီေနရာကုိ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ၆ နာရီခဲြခန္႕ရွိပါျပီ။ အဲဒိေနရာနဲ႕နီးတဲ့ ဟုိတယ္ကုိပဲ ဘြတ္လုပ္ထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဟုိတယ္ကုိ ၅ မိနစ္ခန္႕ လမး္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ 

Elios Hotel, Ho Chi MInh City

single bed နွစ္ခုနဲ႕ couple room :P

ဒီဟုိတယ္က Platinum hotel ထက္ အမ်ားၾကီး ပုိေကာင္းပါတယ္။ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ရွိတာ၊ ၀န္ထမ္းေတြ ေဖာ္ေရြတာ၊ အခန္း အရမ္းေကာင္းတာ အျပင္ roof top restaurant ေလးနဲ႕ဆုိေတာ့ ေနခ်င္စဖြယ္ရွိပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီး ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္ၾကပါတယ္။ ဗုိက္ဆာလွျပီေလ။ 

ဒါေတြစားခဲ့တယ္.. ပုစြန္ကင္အၾကိဳက္ဆံုး

ဒါ က်သင့္ေငြ (လူ ၄ ေယာက္စာ)

ညစာကုိေတာ့ seafood စားမယ္ဆုိျပီး လမး္တစ္ေလ်ွာက္ လုိက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ လူမ်ားပံုျပီး စားေကာင္းမယ္ထင္ရတဲ့ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိေရြးျပီးထုိင္ၾကပါတယ္။ ကုိ္ယ္စားခ်င္တာေတြခ်ည္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းပါတယ္။

စားေနရင္း ဘယ္သြားၾကမလဲ တုိင္ပင္တဲ့အခါ  Saigon Skydeck ကုိ သြားၾကဖုိ႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ေလွ်ာက္ရျပီး တက္စီစီးၾကမလားတုိင္ပင္တဲ့အခါ ေန႕တစ္၀က္ေလာက္ ကားေပၚမွာ အိပ္လာျပီး ညစာစားတာလည္းမ်ားေနတာနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္လုိ႕ အေျဖထြက္လာပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေလွ်ာက္လုိ႕ေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြရွိသလုိ တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းက် လမ္းေဘးမွာ လူေတြစုျပီး အရက္ထုိင္ေသာက္ေနသလုိ အုပ္စုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ changi wif i router နဲ႕ google map က ဒီလုိအခ်ိန္မွာ အရမ္းအသံုး၀င္ပါတယ္။ 

Bitexco financial tower skydeck (Saigon Skydeck)

sky deck ေပၚက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ဆုိင္ဂံုျမစ္ (ပုံ၀ါးတာေလးေတာ့ သည္းခံၾကပါ)

sky deck ေပၚက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမိဳ႕ဆုိင္ဂံု

Tower က ေကာင္တာမွ လက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ တာ၀ါ ပိတ္ဖုိ႕ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ လုိေတာ့တယ္၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား အရင္ေမးပါတယ္။ လက္မွတ္၀ယ္ျပီး အေပၚတက္မယ့္ ဓာတ္ေလွကားအထိ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ လုိက္ပုိ႕ပါတယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ဓာတ္ေလွကားတံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ၾကိဳဆုိျပီး လမ္းျပပါတယ္။ တာ၀ါေပၚျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ျမို႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ အေပၚစီးက စီးမုိးၾကည့္ရတဲ့ ပံုမွန္ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ ဆုိင္ဂံုျမစ္ေဘးမွာ မီးေရာင္စံုနဲ႕ လွပေနတဲ့ ဆုိင္ဂံုျမိဳ႕ရဲ႕ အမွတ္တရ ျမင္ကြင္းတစ္ခုေပါ့။ ကို္ယ့္စိတ္ထဲေတာ့ MBS skypark က ျမင္ရတဲ့ စင္ကာပူညရွဳခင္းက ပုိလွတယ္ထင္တာပါပဲ။

အမွတ္တရဆုိျပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားထဲက ဓာတ္ပံုရုိက္လာခဲ့ေသးတယ္

အျပန္မွာ တက္စီငွားျပန္မယ္ စီစဥ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လာရာလမ္းအတုိင္းပဲ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ အသြား နာရီ၀က္ အျပန္နာရီ၀က္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတယ္ဆုိေတာ့ အျပန္မွာ စကားေတာင္ မေျပာနုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အျပန္လမ္းမွာ Ben Thanh ညေစ်းကုိ လွမ္းျမင္ေနရေတာ့ မနက္ျဖန္မွ လာေတာ့မယ္လုိ႕ပဲ စိတ္ထဲ ေတးၾကပါတယ္။

ဟုိတယ္နားေရာက္ေတာ့ ဟုိတယ္နားက အနွိပ္ဆုိင္ထဲ သူ၀င္အနွိပ္ခံတာ ေစာင့္ရပါေသးတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားၾကတယ္။ ေရကုန္ေရခန္း လည္တယ္ဆုိတာ ဒါပဲေနမွာ။

မနက္ျဖန္ေတာ့ TheSinhTourist တုိးနဲ႕ပဲ ကူခ်ီလွိဳဏ္ေခါင္းနဲ႕ မဲေခါင္ေဒသသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိက္ခဲ့ၾကပါဦး။

Hello Saigon - Introduction
Hello Saigon - Day 1 : Sightseeing in Ho Chi Minh City
Hello Saigon - Day 2 : Mui Ne Sand Dunes
Hello Saigon - Day 3 : Tacu Mountain Jeep Tour

Hello Saigon - Day 2 : Mui Ne Sand Dunes

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၇။
ဟုိခ်ီမင္း (ဆုိင္ဂံု) - ေမြ႕နဲ။

The Sinh Tourist
မနက္ ၆ နာရီခန္႕မွာ ဟုိတယ္ကေန တစ္ခါတည္း check out ထြက္ျပီး ေမြ႕နဲသြားဖုိ႕ ၾကိဳတင္ ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားတဲ့ တုိး ကုမၸဏီကုိ လမ္းေလ်ွာက္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ ၀ယ္ထားတဲ့ mui ne tour package က ဒီက အတုိင္းပါ။

တည္းတဲ့ Platinum Hotel ကေန TheSinhTourist ကုိ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမး္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ လမ္းရွင္းေနေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာတာ သာသာယာယာပါပဲ။ September 23 ပန္းျခံကုိ ျဖတ္သြားရျပီး ပန္းျခံထဲမွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။ တုိးကုမၸဏီရဲ႕ ရံုးခန္းမွာေတာ့ တုိးရစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ booking လုပ္ထားတဲ့ စာရြက္ကုိျပ ကားလက္မွတ္ထုတ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စီးရမယ့္ကားကုိ ခဏေစာင့္ရပါတယ္။

နွစ္ထပ္ ဘတ္စကား

ဒါက မအိပ္ခင္ေလး welfie

၇ နာရီထြက္မယ့္ကားက ၇ နာရီမထုိးခင္ ၇ မိနစ္ခန္႕အလုိမွာ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရွ႕က တက္တဲ့ ခရီးသည္ေတြကုိ ဒရုိင္ဘာက က်ြတ္က်ြတ္အိတ္တစ္ေယာက္တစ္အိတ္စီ ေပးေနတာရယ္၊ တက္တဲ့သူေတြက ဖိနပ္ခြ်တ္ျပီး အဲဒိ အိတ္ထဲ ထည့္ျပီးမွ ကားေပၚတက္သြားတာရယ္ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဘယ့္နွယ္ ဒီကား ၾကီးက်ယ္လုိက္တာ၊ သူ႕ကားေပၚ ဖိနပ္မစီးရဘူးေပါ့။ ကုိယ့္အလွည့္မွာ သူေပးတဲ့အိတ္ထဲ ဖိနပ္ထည့္ျပီး ကိုယ့္ထုိင္ခံုနံပါတ္ကုိ သြားမယ့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ကားက နွစ္ထပ္ ကုတင္ေတြပါတဲ့ အိပ္စင္ပါ ကားျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အတန္း ၃ တန္း ရွိျပီး အားလံုးက နွစ္ထပ္ အိပ္စင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္ စစခ်င္း သြားရတာ၊ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ ၀င္ရတာ ခက္ေပမယ့္ ထုိင္ျပီးတဲ့ခဏမွာေတာ့ အရမ္းကုိ သေဘာက်သြားပါေတာ့တယ္။ ေျခေထာက္ေကာင္းေကာင္းဆန္႕ျပီး အိပ္လုိ႕ရတဲ့ အေနအထားဆုိေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ေတာ္ေတာ္ရွိပါတယ္။ တစ္ခုပါပဲ၊ ကုိယ္က ေယာက်္ားေလး အေပၚက မိန္းကေလးဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ္တုိ႕ ျမန္မာအယူအဆက တယ္မနွစ္ျမိဳ႕ၾကဘူးေပါ့။ ကုိယ္တုိ႕အားလံုး ေအာက္ထပ္ထုိင္ခံုေတြပဲ ရၾကေတာ့ အေပၚတက္ရ သက္သာသြားတယ္လုိ႕ပဲ မွတ္ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ၀ုိင္ဖုိင္ရွိပါတယ္။

အသြားအျပန္ လမ္းမွာ နားတဲ့ ဆုိင္..

အသြားနားတုန္း အဲဒိဆုိင္က ကၽြဲေကာသီး၊ သရက္သီးနဲ႕ Banh Mi ဆုိတဲ့ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႕၀ယ္စားခဲ့တယ္

အျပန္နားတဲ့အခါက် ပိန္းႏွဲသီး ၀ယ္စားခဲ့တယ္

မနက္ ၇ နာရီအတိမွာ ကားစထြက္ပါတယ္။ ဆုိင္ဂံုကေန ေမြ႕နဲကုိ လမ္းမွာ ခဏနားခ်ိန္ အပါအ၀င္္ ၅ နာရီခြဲခန္႕ ေမာင္းရပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကားလမ္း မက်ပ္ပါဘူး။ အေ၀းေျပးလမ္းလုိလည္း ရွင္းမေနပါဘူး။ ပံုမွန္ပါပဲ။ ကားလမ္းေတြ အရမ္းေကာင္းျပီး ကားလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ျမို႕ေတြက ဆက္ေနပါတယ္။ ကားက ကီလုိ ၈၀ ခန္႕နဲ႕သာ ေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းေနတာပါ။

Mui Ne Resort
ေမြ႕နဲျမို႕ထဲ ၀င္အျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကမ္းေျချဖဴလြလြနဲ႕ အရမ္းလွေနတဲ့ ပင္လယ္ျပာၾကီးကုိ စေတြ႕ရပါျပီ။ ကားက ပင္လယ္နဲ႕အျပိဳင္ေမာင္းေနေတာ့ တစ္လမ္းလံုးအိပ္ေနတဲ့သူေတြေတာင္ ထျပီး ရွဴခင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ တည္းရမယ့္ Mui Ne Resort ကုိ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၁၂ နာရီ ခြဲခန္႕ပါ။

Mui Ne Resort

Set lunch ထဲကေန ပထမဆံုး လာခ်တဲ့ သရက္သီးေဖ်ာ္ရည္

ဒါက ေနာက္ထပ္ခ်တဲ့ Set Lunch

ခ်က္အင္ ၀င္အျပီး တစ္ခါတည္း resort ရဲ႕ restaurant မွ ေန႕လည္စာေကြ်းပါတယ္။ ေန႕လည္စာက set lunch ပါ။ ထုိင္ခံုထုိင္ထုိင္ခ်င္း ဒီေန႕ေက်ြးမယ့္ မီနူးစာရင္းကုိ လာျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဗီယက္နမ္လုိ ရွင္းပါတယ္။ အမ်ိဳးအမည္ေတြက မ်ားေနေတာ့ အဲဒိထဲက ေရြးရမယ္မွတ္ျပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေရြးၾကပါတယ္။မီနူးလာျပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကလည္း အဂၤလိပ္လုိၾကိဳးစားရွင္းေပမယ့္ မေရလည္၊ ကိုယ္ေတြကလည္း အီးလုိပဲ ေျပာတတ္ေတာ့ သူနားမလည္၊ ေနာက္ဆံုး သူလည္းစိတ္ညစ္ျပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ထြက္သြားပါတယ္။ ကို္ယ္တုိ႕လည္း ဟာ ဒီအမ်ိဳးသမီး ရိုိင္းတယ္ေပါ့။ ဒီမွာ မွာလုိ႕မျပီးေသးဘူး ထြက္သြားတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့မွ cold tea က စျပီး တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳးလာခ်မွ သေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒိ resort မွာ စားခဲ့ရတဲ့ သံုးနပ္ နဲ႕ မနက္စာ တစ္နပ္ အားလံုး အရမ္းစားေကာင္းပါတယ္။ ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းဆုိ အဲဒိ အစားအစာေတြ ထပ္စားခ်င္လုိ႕ ေမြ႕နဲကုိပဲ ထပ္သြားခ်င္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာရတဲ့အထိပါပဲ။ စားျပီးေတာ့ အခန္းျပန္နားၾကပါတယ္။ ရတဲ့အခန္းက ဘန္ဂလုိ အမ်ိဳးအစားေလးေတြပါ။ အခန္းေလးေတြ နဲနဲ က်ဥ္းေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိပါတယ္။ အခန္းေဘး ကပ္လ်က္က ေရကူးကန္ပါ။ အခန္းထဲ ခဏနားျပီး ေန႕လည္ ၂ နာရီခြဲမွာ တိုးက မီနီဘက္စ္နဲ႕ တံငါရြာကုိ သြားၾကပါတယ္။

ဒါက resort နဲ႕ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္က တုိးကုမၸဏီနဲ႕ အစားအေသာက္ဆုိင္ေတြ... တျခား လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိင္ေတြ အ၀တ္အထည္ဆုိင္ေလးေတြလည္း ရွိတယ္..

Fishing Village, Mui Ne
တံငါရြာဆုိေပမယ့္ လူေနတဲ့ ရြာမဟုတ္ပါဘူး။ တံငါသည္ေတြ ငါးဖမး္၊ ငါးေျခာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေနရာပါ။ အဲဒိမွာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက တံငါေလွေလးေတြ။ သစ္သားခြက္ပံုစံ အ၀ုိင္းျဖစ္ျပီး လက္နဲ႕ပဲ ေလွာ္ၾကပါတယ္။ ေရာင္စံု ေလွအ၀ုိင္းေလးေတြ ပင္လယ္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ရတာ တကယ့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ပါပဲ။ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ လွမ္းထား ၊ အလုပ္လုပ္ေနၾကေတာ့ ငါးညွီနံ႕ေတာ့ ရွိပါတယ္။

ဖမ္းလာတဲ့ငါးေတြကုိ ကမ္းစပ္မွာတင္ ေရြးခ်ယ္ၾကတယ္

ကမ္းစပ္ကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ငါးဖမး္ေလွေတြ

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရတဲ့ ငါးညွီနံ႕ေတြကုိ လ်စ္လ်ဴရွဳနုိင္မယ္ဆုိရင္ 

ဒီျမင္ကြင္းက အလွဆံုးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုိပါပဲ

သူတုိ႕ရဲ႕ ငါးဖမ္းေလွက ဒီလုိ၀ုိင္း၀ုိင္းေလး

ေရာက္ခဲ့တယ္ အမွတ္တရ ေပါ့ေလ

ကားေပၚ ျပန္တက္ျပီး ဆက္ထြက္လာေတာ့ သဲေသာင္ျပင္၀ါ၀ါၾကီးေတြကုိ လွမ္းေတြ႕ရပါတယ္။ ဂုိက္က အဲဒါ အျပန္က် ၀င္မယ္ Yellow Sand Dune ျဖစ္တယ္၊ အခုေတာ့ White Sand Dune အရင္သြားၾကမယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ကားေပၚကေန ျမင္ေနရတဲ့ သဲေသာင္ျပင္၊ ပင္လယ္၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြက အရမ္းလွပါတယ္။

နြားအုပ္သိမ္းခ်ိန္

White Sand Dune

White Sand Dune

တစ္နာရီခန္႕ ေမာင္းအျပီးမွာေတာ့ အျဖဴေရာင္သဲခံုေတြဆီကုိ ေရာက္ပါျပီ။ white sand dune က yellow sand dune ထက္ အမ်ားၾကီး ပုိက်ယ္ျပန္႕ပါတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သဲကႏၱာရကုိ ေရာက္ေနသလုိ ခံစားရပါတယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုး အျဖဴေရာင္သဲခံုေတြက အျမင္သာနီးျပီး တကယ္လမး္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေရွ႕ကုိ မေရာက္ပါဘူး။  သြားခ်င္တာက ဟုိးျမင္ေနရတဲ့ ကားဘီးရာ၊ လူေျခရာေတြ မရွိတဲ့ေနရာ။ တကယ္တန္း သြားနုိင္တာက သဲခံုတစ္ခု ထိပါပဲ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေနအရမ္းမပူဘဲ တိမ္ေတြရွိတဲ့အတြက္ အပူနဲနဲ သက္သာသြားပါတယ္။ ေလကေတာ့ အနည္းငယ္ျပင္းထန္ပါတယ္။ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ဓာတ္ပံုေတြ ရုိက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ျပန္ဆင္းၾကပါတယ္။

ကုိယ္ကေတာ့ သဲျမင္ရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္တတ္သူဆုိေတာ့ ဖိနပ္မပါဘူး

ေနာက္က ဂ်စ္လုိမ်ိဳးနဲ႕ ေလွ်ာက္လည္လည္းရတယ္

မ်က္စိတစ္ဆံုး သဲေသာင္ျပင္ၾကီး

လူအေရာက္အေပါက္မ်ားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူေျခရာေတြ ကားဘီးရာေတြ

ဟုိးအေ၀းထိလူမသြားနုိင္ၾကေတာ့ အဲဒိက သဲခံုက ေျခရာ လံုး၀မရွိဘဲ အရမ္းလွေနမွာလုိ႕ ေတြးမိတယ္။

အျဖဴေရာင္သဲခံုေပၚက ျပန္မဆင္းခင္

Yellow Sand Dune (Red Sand Dune)
အျပန္မွာေတာ့ ခုနမ၀င္ခဲ့တဲ့ အ၀ါေရာင္သဲခံုေတြဆီ ၀င္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က Red Sand Dune (အနီေရာင္သဲခံု) လုိ႕ေခၚၾကပါတယ္။ ဒီသဲခံုက ရာသီအလုိက္ အေရာင္ ေျပာင္းတယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။ ကို္ယ္တုိ႕သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အ၀ါေရာင္၊ အညိဳေဖ်ာ့ေရာင္ သဲေတြပါ။  ဒီသဲခံုက တက္ရတာ ပုိမတ္ပါတယ္။ အျဖူေရာင္သဲခံုေလာက္ မက်ယ္ျပန္႕ေပမယ့္ သဲခံုေပၚေရာက္သြားျပီး ေအာက္ကရွဴခင္းေတြၾကည့္ရတာ စိတ္ၾကည္နူးစရာပါ။ ဒီသဲခံုမွာေတာ့ သဲေလွ်ာစီးခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ ဘုတ္ျပားေလးေတြငွားစီးနုိင္ပါတယ္။ သဲခံုေတာင္ေပၚကုိ ဘုတ္ျပားေလးယူသြား၊ အဲဒိကမွ ဘုတ္ျပားေပၚထုိင္ျပီး ေလွ်ာဆင္းၾကတာပါ။ ငယ္ငယ္က ေဆာ့သလုိေပါ့။ စကတ္၀တ္သြားမိလုိ႕ စီးဖုိ႕ အဆင္မေျပတာနဲ႕ မစီးခဲ့ရပါဘူး။

အ၀ါေရာင္ သဲခံုေပၚမွာ

အ၀ါေရာင္သဲခံု က အျပန္ေတာ့ ေနေစာင္းေနပါျပီ။ resort ကုိ ျပန္ေရာက္တာနဲ႕resort အေနာက္က ပင္လယ္ထဲ ခဏဆင္းၾကပါတယ္။

ညစာစားရင္း မနက္ျဖန္ mount Ta Cu (တာကူးေတာင္) ေပၚကုိ သြားၾကမလား တုိင္ပင္ၾကပါတယ္။ အားလံုးသေဘာတူတာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ အခန္းျပန္ခုိင္းလုိက္ျပီး ကုိယ္တုိ႕နွစ္ေယာက္ပဲ resort ေရွ႕က တုိးရံုးခန္းမွာပဲ Private Jeep Tour ကုိ သြား၀ယ္ၾကပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ တုိးရံုးခန္းေတာင္ ပိတ္ခါနီးျဖစ္ေနပါျပီ။ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိျပီး ရံုးခန္းပိတ္ဖုိ႕ျပင္ဆက္ေနပါျပီ။ တုိးက မနက္ ၈ နာရီထြက္ျပီး ေန႕လည္ ၁ နာရီေလာက္ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႕ ဟုိခ်ီမင္းအျပန္ကား က ၁ နာရီထြက္မွာရယ္၊ ေန႕လည္စာစားဖုိ႕အခ်ိန္ရယ္ နဲ႕ နဲနဲေစာထြက္ျပီး ခရီးစဥ္ထဲပါတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မသြားေတာ့ဘူး လုိ႕ ညွိနွိဳင္းပါတယ္။ အဓိကက ေန႕လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ျပန္ေရာက္ဖုိ႕ပါပဲ။  မနက္ ၇ နာရီခြဲ ထြက္ဖုိ႕ေျပာျပီး အခန္းျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

cheers!!!!

ညစာမစားခင္ ပင္ပန္းေနတဲ့ ရုပ္ကေလးေတြနဲ႕

ေမြ႕နဲရဲ႕ ညစာ

(စကားခ်ပ္။ ။ အေပ်ာ္ခရီးသြားတဲ့အခ်ိန္ ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ အေပ်ာ္တစ္ခ်ိဳ႕ ပဲ့ပါသြားတတ္ပါတယ္။ကုိရီးယားခရီးတုန္းက ႏွင္းေလွ်ာစီးတဲ့အခါ၀တ္တဲ့ မ်က္မွန္ေပ်ာက္သြားတုန္းကလည္း ျပန္ေလ်ာ္ရတဲ့  ပုိက္ဆံကုိ နွေျမာမိတဲ့အခါ စိတ္အေနွာင့္အယွက္နဲနဲျဖစ္မိသလုိပါပဲ။

အခုလည္း tour package သြား၀ယ္ရင္း ရံုးခန္းေကာင္တာေပၚမွာ ကင္မရာတင္ထားျပီးေမ့ခဲ့တာ တစ္ညလံုး သတိမရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာျပင္ဆင္ျပီး ထြက္ေတာ့မယ္ဆုိမွ သတိရပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ကင္မရာကုိယ့္ကုိေပးထားတဲ့အခ်ိန္ ကုိယ္ ေကာင္တာေပၚတင္လုိက္တာ သူမွတ္မိလုိက္လုိ႕ ရံုးခန္းကုိ ေျပးပါတယ္။ ရံုးက မနက္ ၇ နာရီမွ ဖြင့္မွာဆုိေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင့္လုိက္ရပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီထုိးေတာ့ ၀န္ထမ္း ၃ ေယာက္ေရာက္လာျပီး ရံုးခန္းကုိ ဖြင့္ျပီး အထဲမွာ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ေပးမ၀င္ေသးပါဘူး။ ကုိယ့္အမ်ိဳးသားက အေပါက္၀ကေနပဲ ကင္မရာက်န္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပီးေမးေတာ့ မေန႕ကတုိး  ၀ယ္တုန္းကေရာင္းေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက စကားနားမလည္သလုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ျပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါတယ္။ တျခား၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က သူတုိ႕ ဆုိင္ဖြင့္ခါစမုိ႕ ျပင္ဆင္တာ မျပီးေသးလုိ႕ ခဏအျပင္မွာေစာင့္ဖုိ႕ေျပာပါတယ္။ ၀င္လုိ႕ရျပီဆုိတဲ့အခ်ိန္ ၀င္ျပီးေျပာေပမယ့္ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြ ျပံု၀င္ၾကလုိ႕ ကုိယ္တုိ႕ကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားျပီး တျခားသူေတြကုိ ၀န္ေဆာင္မွဳေပးေနၾကပါတယ္။ ကုိယ့္အမ်ိဳးသားက ေဒါသထြက္လာျပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ခပ္တင္းတင္း မေန႕ညက ဒီေနရာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကင္မရာ ေတြ႕သလားလုိ႕ ေမးေတာ့မွ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က အံဆြဲထဲက ကင္မရာကုိ ထုတ္ျပျပီး ဒါလား ေမးပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕ကင္မရာျဖစ္ေၾကာင္း ကင္မရာထဲက ကုိယ္တုိ႕ပံုေတြကုိ သက္ေသျပျပီး ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။

 ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာတာကုိ ၀န္ထမ္းေတြက ျပံုးစိစိနဲ႕ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာသေဘာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ရိုးသားမွဳ သိပ္မရွိဘူးလုိ႕ခံစားရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကုိယ္တုိ႕က သူတုိ႕တုိးနဲ႕ လာ၊ သူတုိ႕တုိးပုိင္ resort မွာတည္းျပီး၊ ေနာက္ထပ္တုိးလာ၀ယ္တဲ့ customer ေတြပါ။ ညက လက္မွတ္ေရာင္းလုိက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ကုိယ္တုိ႕က ကင္မရာလုိ႕ ဟလုိက္တာနဲက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပစၥည္းေတြရွင္း ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္ေနတာကုိက ရိုးသားမွဳမရွိတာပါ။ ညက သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိျပီး ကုိယ္တုိ႕အျပန္ သူ ရံုးဆက္ပိတ္ဖုိ႕ လုပ္ေနတာ အျမင္ကုိ သူေတြ႕လုိ႕ သိမ္းထားရင္လည္း ဒီမနက္ ထုတ္ေပးလုိက္ရင္ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္မိမွာပါ။ အခုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားတာကုိ ျမင္ေနရေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ပံုမွန္ပဲ ေျပာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ မုန္႕ဖုိ႕ေတာင္းဖုိ႕ အခ်ိန္ဆြဲတာလုိ႕ ကုိယ္ကေတာ့ ထင္တာပါပဲ။

ခရီးသြားရင္း ပစၥည္းေပ်ာက္တာ က ပစၥည္းကုိ တန္ဖုိးထားရင္ ထားရသေလာက္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာပါပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ သတိထားေနရေတာ့မွာပါပဲ။)

Hello Saigon - Introduction
Hello Saigon - Day 1 : Sightseeing in Ho Chi Minh City
Hello Saigon - Day 2 : Mui Ne Sand Dunes
Hello Saigon - Day 3 : Tacu Mountain Jeep Tour

Hello Saigon - Day 1 : Sightseeing in Ho Chi Minh City

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၇။
စင္ကာပူ- ဟုိခ်ီမင္း (ဆုိင္ဂံု)။


Changi Airport, Singapore

ခ်န္ဂီေလဆိပ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၾကိဳတင္ booking လုပ္ထားတဲ့ wifi router ကုိ changi recommends counter က ေန အရင္ ၀င္ယူပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ကုိ တစ္ရက္ ၈ က်ပ္ ယူျပီး စစယူတဲ့ေန႕ကုိ ထည့္မတြက္ပါဘူး။ unlimited data ျဖစ္ျပီး device 5 ခု အထိ တစ္ျပိဳင္နက္ ခ်ိတ္ဆက္သံုးနုိင္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံကုိေတာ့ ျပန္အပ္တဲ့အခ်ိန္မွ ေပးရမွာျဖစ္ျပီး ေလာေလာဆယ္ အာမခံေၾကးအျဖစ္ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကေန ၁ က်ပ္ (က်ပ္ = စင္ကာပူေဒၚလာ) ျဖတ္ပါတယ္။ wifi router ယူျပီးခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိ႕ရဲ႕ ဟုိခ်ီမင္း ခရီးစဥ္စပါျပီ။

checkin baggage အၾကီးမပါတာနဲ႕ ေကာင္တာမသြားောတ့ဘဲ စက္ကေနပဲ boarding pass ထုတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလဆိပ္ထဲကုိ ၀င္ခါနီး တုိက္ဂါးအဲ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အနားကပ္လာျပီး tiger air နဲ႕ သြားမွာလား။ boarding pass ေလးခဏျပပါလုိ႕ ေတာင္းပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ hand carry က တစ္ေယာက္ကုိ 10 kg ပဲရမွာျဖစ္လုိ႕ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ခ်ိန္မယ္ဆုိျပီး ခ်ိန္ပါတယ္။ ကုိယ္လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ေသးေသးေလးကအစ၊ လက္မွာ ကုိင္ထားတဲ့ ဦးထုပ္အလယ္၊ လည္ပင္းမွာလြယ္ထားတဲ့ ကင္မရာအဆံုး အကုန္ထည့္ခ်ိန္တာပါ။ အိတ္ေတြအေနနဲ႕ 10 kg မရွိေပမယ့္ တုိလီမုတ္စ အကုန္ထည့္ခ်ိန္ေတာ့ လူ ၄ ေယာက္မွာ ၃ ေယာက္က 10 kg ကုိ နဲနဲစီ ေက်ာ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကပဲ 9 kg ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒိ၀န္ထမ္းကပဲ အရမ္းသေဘာေကာင္းတဲ့ ေလသံနဲ႕ လူ ၄ ေယာက္စုစုေပါင္းမွ 2 kg ေလာက္ပဲ ေက်ာ္လုိ႕ ခြင့္ျပဳလုိက္မယ္ဆုိျပီး ေျပာပါေသးတယ္။ တကယ္က ကို္ယ္တုိ႕ ေလးေယာက္သား အေပါက္၀မွာ စုျပီး ခဏရပ္စကားေျပာေနလုိ႕ ၀န္ထမ္းေရာက္လာျပီး အဲလုိခ်ိန္ဖုိ႕ အခိ်န္ရသြားတာပါ။ သူမ်ားတကာလုိ အေပါက္ကုိ တည့္တည့္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားရင္ ခရီးသည္ ဘယ္ေလေၾကာင္းလုိင္း စီးမွာလဲဆုိတာေတာင္ သိလုိက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

Tan Son Nhat Airport, Saigon
ေတာ္ေသးတာက ေလယာဥ္က အခ်ိန္မွန္ ထြက္ပါတယ္။ ဆုိင္ဂံု လုိ႕ သူတုိ႕ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြ ခ်စ္စနုိးေခၚတဲ့ ဟုိခ်ီမင္းျမိဳ႕ေတာ္ ရဲ႕ Tan Son Nhat ေလဆိပ္ကုိ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲခန္႕အၾကာမွာ ဆုိက္ေရာက္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္အေဟာင္းေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ အဆင္ေျပေျပေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ အရာရွိက နွစ္ပတ္ တံုး ထုေပးလုိက္ပါတယ္။ ထြက္ထြက္ခ်င္း ဖုန္းကဒ္၀ယ္မယ္ဆုိျပီး အနီးနားက ဆုိင္ေလးေတြ လုိက္ၾကည့္ေပမယ့္ ငါတုိ႕ ၀ုိင္ဖုိင္ပါေနတာပဲ၊ မလုိေလာက္ပါဘူးဆုိျပီး မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒိအခ်ိန္ထိေတာ့ ပါလာတဲ့ ၀ုိင္ဖုိင္ကုိ မစမ္းရေသးပါဘူး။

၁၅၂ ဘတ္စကားေပၚမွာ (ဟုိခ်ီမင္းျမိဳ႕)

 ေလဆိပ္ကအထြက္ ညာဘက္က burger king ဆုိင္ေရွ႔နားကေန ဘတ္စ္ နံပါတ္ ၁၅၂ စီးပါတယ္။ ေလဆိပ္က ဘက္စ္ကားရဲက ဂိတ္စဆုိေတာ့ လူမျပည့္မခ်င္း ရပ္ျပီး လူေစာင့္ေခၚေနပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕သြားေတာ့ ကားေပၚမွာ နုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကားေမာင္းသမားေရာ၊ စပယ္ယာေရာက အားရ၀မ္းသာ သူတုိ႕ဘာသာစကားနဲ႕ ၾကိဳဆုိၾကပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕လည္း ဘာမွေတာ့ နားမလည္ဘူး ခပ္တည္တည္နဲ႕ ပရင့္ထုတ္လာတဲ့ ဟုိတယ္လိပ္စာကုိ ျပလုိက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပပါတယ္။ သူတုိ႕သိတယ္၊ ဒီကားေရာက္တယ္လုိ႕ ေျပာတာပဲလုိ႕ ခပ္တည္တည္ ဘာသာျပန္လုိက္ပါတယ္။ (အမွန္က ဘယ္မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းရမလဲဆုိတာ ၾကိဳရွာျပီးသားပါ။ ) ကားေပၚမွာ ဒရိုင္ဘာရယ္၊ စပါယ္ယာတစ္ေယာက္ရယ္ ပါေပမယ့္ ဒရုိင္ဘာကပဲ ကားခကုိေကာက္ပါတယ္။ လမး္မွတ္တုိင္ေတြ တက္လာတဲ့သူေတြကလည္း ဒရုိင္ဘာကုိ ပုိက္ဆံသြားေပးၾကပါတယ္။ စပါယ္ရာလုိ႕ထင္ရတဲ့ အကူကေတာ့ ကားအလယ္က ခံုမွာ ထုိင္ေနျပီး တစ္ခါတစ္ေလမွ ဒီကားဘယ္ေရာက္တယ္ဆုိတာကုိ တစ္ခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြကုိ ေျပာျပေနတာေလာက္ပဲ ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ထုိင္ရာကေတာင္ မထပါဘူး။ Tan Son Nhat ေလဆိပ္ကေန တည္းမည့္ Platinum Hotel နားက မွတ္တုိင္ထိ ကားခက တစ္ေယာက္ကုိ ဗီယက္နမ္ေဒါင္ ၅၀၀၀ ပါ။ အင္တာနက္မွာ ဘတ္စ္ကား ဘယ္လုိစီးရမလဲ ရွာတုန္းက ကားခကုိ လူတစ္ေယာက္ ၅၀၀၀၀ ေဒါင္၊ ပါလာတဲ့ luggage ကုိပါ တစ္ခု ၅၀၀၀၀ ေဒါင္ ယူတယ္လုိ႕ ေျပာၾကေပမယ့္ ကို္ယ္တုိ႕ကုိ မယူတာေၾကာင့္ သူတုိ႕ေျပာတဲ့ luggage ဆုိတာ check-in baggage အၾကီးကုိ ေျပာတာလုိ႕ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္လုိက္ပါတယ္။ 

ကားေပၚက ေနရာခ်ျပီးမွ ပါလာတဲ့ ၀ုိင္ဖုိင္ကုိ စဖြင့္ ျပီးစမ္းပါတယ္။ သံုးရတာ အရမ္းလြယ္ပါတယ္။ ပါ၀ါ ခလုတ္ကုိနွိပ္ မီနူးေလးကေန စသံုးမယ္ေျပာတာနဲ႕ သူ႕ကုိ connect လုပ္ဖုိ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ပါျပီ။ ေပးလုိက္တဲ့ user name နဲ႕ password ကုိ ထည့္လုိက္တာနဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ဖလန္းဖလန္းထလုိ႕ ရပါျပီ။ ေကာ္နက္ရွင္က မဆုိးပါဘူး ေကာင္းပါတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ 3G ပဲ မိျပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြက် 4G မိပါတယ္။ အင္တာနက္ရျပီဆုိတာနဲ႕ google map ဖြင့္ထားျပီး ဟုိတယ္နားနီးမနီး ခဏခဏ စစ္ပါတယ္။ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တုိင္မတုိင္ခင္ တစ္မွတ္တုိင္အလုိက စစထြက္ခ်င္းမွာပဲ ကို္ယ္တုိ႕ကုိ အဆင္သင့္ျပင္ထားပါ၊ ေရွ႕မွတ္တုိင္ ဆင္းရမယ္လုိ႕ ကားေမာင္းသမားက ဗီယက္နမ္စကားနဲ႕ ၾကိဳေျပာပါတယ္။ ကားေမာင္းေနရင္း လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ လမ္းကူးဖုိ႕၊ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးဖုိ႕ စသည္ျဖင့္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းညႊန္ပါတယ္။ ေခါင္းၾကီးေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၾကည့္ျပီး ညြန္းေနလုိ႕ နားလည္ပါတယ္ ေက်းဇူးပါတယ္ဆုိတာကုိ ကိုယ္အမူအရာေရာ၊ ျဗိတိသ်ွဘာသာစကားနဲ႕ေရာ လူအားလံုး ျမန္ျမန္၀ုိင္းေျပာရပါေသးတယ္။

ဟုိခ်ီမင္းရဲ႕ လမ္းမ တစ္ေနရာ

ဟုိတယ္ကေတာ့ ကားမွတ္တုိင္ကေန ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတာပါ။ မွတ္တုိင္က ဆင္းဆင္းခ်င္း ဆုိင္ဂံုရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႕ စေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ကားထက္ ဆုိင္ကယ္ က ပုိမ်ားပါတယ္။ လမ္းကူးတဲ့အခါ လူကူးမ်ဥ္းက်ားရွိေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႕နုိင္ငံလုိပါပဲ၊ ရပ္ေပးတဲ့ ကား၊ ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးမွမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တုိ႕ေတြက ျမန္မာျပည္ကလာသည္ေတြေလ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ တစ္အုပ္ၾကီးၾကားက ေန ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လမ္းကူးခဲ့တာေပါ့။ ကူးပံုကူးနည္းကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေတြဘက္ကုိ မ်က္နွာမူျပီး ခပ္မွန္မွန္ေလ်ွာက္တာပါ။ လာေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေတြကလည္း ကိုယ့္အနားေရာက္ရင္ ေဘးကေန ေကြ႕သြားတာပါပဲ။

ဟုိခ်ီမင္းလမ္းေဘးက ဆုိင္မွာစားတဲ့ ေန႕လည္စာ

ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးတာေၾကာင့္ ခ်က္အင္ ၀င္လုိ႕မရေသးပါဘူး။ ပါလာတဲ့ အိတ္ေတြကုိ အပ္ခဲ့ျပီး ေန႕လည္စာကုိေတာ့ ဟုိတယ္နားက ေတြ႕တဲ့ လမ္းေဘးက ပင္လယ္စာ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ စားၾကပါတယ္။လူေလးေယာက္စားခ်င္တာေတြ လက္ညိွဳးထုိးျပီး မွာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မ်ားသြားျပီဆုိတာ သိလုိက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက စလံုးက ဆုိင္ေတြ၊ ပင္နီစူးလားက ဆုိင္ေတြလုိ ဟင္းေတြကုိ ပန္းကန္ေသးေသးေလးနဲ႕ တစ္ပြဲစာထည့္ေပးမယ္မွတ္တာကုိး၊ အဲဒိေတာ့ တစ္ေယာက္ ၂ မ်ိဳးစီေလာက္မွာၾကတာေပါ့။ တကယ္တန္းက် မွာတဲ့ တစ္ပြဲကုိ လူအေရအတြက္အတုိင္း ထည့္ေပးတာပါ။ အရြက္ဆိုလည္းပန္းကန္ျပားၾကီးနဲ႕ တစ္ပြဲ၊ အသားဆုိလည္း ပန္းကန္ၾကီးနဲ႕ တစ္ပြဲဆုိေတာ့ လမ္းေဘးက ဆုိင္မွာစားျပီး ဆုိင္ၾကီးစာေလာက္ က်သြားေတာ့တာပါပဲ။

War Remnants Museum

စားျပီးျပီဆုိေတာ့ Independence Palace ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က ထမင္းစားပိတ္ေနတဲ့အတြက္ War Remnants Museum ကုိအရင္သြားပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕အေနနဲ႕ဆုိရင္ စစ္သမုိင္းျပတုိက္ေပါ့။ အေမရိကန္နဲ႕ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္ေတြ သံုးခဲ့တဲ့ တင့္ကားေတြ၊ ရဟတ္ယာဥ္ေတြ ၊ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ နဲ႕အတူ စစ္အနိဌာရံု ဓာတ္ပံုေတြ ကုိ ျပသထားပါတယ္။ အနွစ္ ၃၀ တိတိ ဆင္နြဲခဲ့တဲ့ တုိက္ပြဲရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဗီယက္နမ္ ျပည္သူတစ္ခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ ပံုေတြကုိ ျပသထားတာ မၾကည့္ရဲ၊ မၾကည့္ရက္စရာပါပဲ။

War Remnants Museum ၀င္ခြင့္လက္မွတ္

War Remnants Museum ဟုိခ်ီမင္း

War Remnants Museum ဟုိခ်ီမင္း

War Remnants Museum ဟုိခ်ီမင္း

War Remnants Museum ဟုိခ်ီမင္း

Saigon Notre Dame Cathedral 

စစ္သမုိင္း ျပတုိက္ ကေန Saigon Notre Dame Cathedral ကုိ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ လွပတဲ့ အေနာက္တုိင္းလက္ရာနဲ႕ church ေက်ာင္းၾကီးကုိ အျပင္ကပဲ ဓာတ္ပံုရုိက္ခဲ့ရျပီး အထဲ၀င္လုိ႕မရလုိ႕ မ၀င္ခဲ့ရပါဘူး။ ေနပူပူမွာ ရသေလာက္ ဓာတ္ပံုရုိက္ခဲ့ပါတယ္။

 Saigon Notre Dame Cathedral ကုိ အေနာက္ဘက္မွ ျမင္ရစဥ္

 Saigon Notre Dame Cathedral ကုိ ေဘးဘက္မွျမင္ရစဥ္

 Saigon Notre Dame Cathedral ေရွ႕မွာ စုိက္ထားတဲ့ ေနၾကာပန္းမ်ား

 Saigon Notre Dame Cathedral ေရွ႕မွာ အမွတ္တရ

Saigon Central Post Office

Saigon Notre Dame Cathedral နဲ႕ ဆုိင္ဂံု ဗဟုိစာတုိက္ၾကီးက ကပ္လ်က္ပါ။ ျပင္သစ္လက္ရာ ဒီဇုိင္းနဲ႕ ၁၈၉၁မွာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ဒီစာတုိက္ၾကီး (Saigon Central Post Office) က အခုလက္ရွိအထိ အသက္၀င္ေနဆဲ ရံုးၾကီးပါ။ စာ၊ ပုိ႕စကတ္ေတြ ပုိ႕ေပးတဲ့ေကာင္တာေတြနဲ႕အတူ ပုိ႕စကတ္မ်ား၊ တျခား လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ျပင္သစ္နုိင္ငံက အီဖယ္ တာ၀ါကုိ ဒီဇုိင္းဆြဲခဲ့သူနဲ႕ ဒီစာတုိက္ၾကီးကုိ ဒီဇုိင္းဆြဲေပးသူက တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္တယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။

Saigon Central Post Office ေရွ႕ အမွတ္တရ

Saigon Central Post Office အတြင္း

Saigon Central Post Office ေရွ႕က လက္မွဳပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္

Saigon Central Post Office အတြင္းတစ္ေနရာ

ဆုိင္ဂံု ရဲ႕ လမ္းမ တစ္ေနရာမွာ

Independence Palace

အဲဒိေနာက္ ေစာေစာက မ၀င္ခဲ့ရတဲ့ Independence Palace (လြတ္လပ္ေရးနန္းေတာ္)ကုိ ျပန္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ Independence Palace ကေတာ့ ၁၈၆၈ ခုနွစ္မွာ ျပင္သစ္ေတြ ဗီယက္နမ္ကုိ နယ္ခ်ဲ႕အျပီး ကုိလုိနီရံုးစုိက္ရန္ ေနရာအေနနဲ႕ နဂုိ သစ္သား နန္းေတာ္ကုိ ဖ်က္ျပီး ျပင္သစ္ စတုိင္ ျပန္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး Charles Hermite က ဒီဇီုင္းဆြဲေပးျပီး တည္ေဆာက္ရာတြင္ လုိအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ျပင္သစ္နုိင္ငံမွ သယ္ယူတည္ေဆာက္ခဲ့တယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုနွစ္မွာေတာ့ ဗီယက္နမ္ျပည္တြင္းစစ္အတြင္း ဗံုးေပါက္ကြဲမွဳေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ျပင္ဖုိ႕ မျဖစ္နုိင္တာေၾကာင့္ ျဖိဳခ်ျပီး အသစ္ျပန္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ အေဆာက္အံုအသစ္ ဒီဇုိင္းကုိေတာ့ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး Ngô Viết Thụ က ဆြဲေပးခဲ့ပါတယ္။ အခုလက္ရွိဒီဇုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၅ နုိ၀င္ဘာမွာ ေတာင္ပုိင္းနဲ႕ ေျမာက္ပုိင္း ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရး အစည္းအေ၀းကုိ ဒီအေဆာက္အအံုမွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်င္းပျပီးေနာက္မွာ အေဆာက္အဦးနာမည္ကုိ Reunification Hall လုိ႕ နာမည္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။

Independence Palace, Saigon

Independence Palace, Saigon

Independence Palace, Saigon

အဲဒိကေနပဲ ဟိုတယ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္အျပန္လမ္းမွာ ရာသီဥတု အရမ္းပူလုိ႕ အေအးဆုိင္ခဏထုိင္ပါတယ္။ ဟုိတယ္မွာ ေရာက္ေတာ့ ၾကိဳတင္ ဘြတ္ကင္လုပ္ထားတဲ့အခန္းနွစ္ခန္းထဲကမွ တစ္ခန္းကုိ family room ကုိ free upgrade လုပ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့အတြက္ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ family room က အခန္းပုိက်ယ္ေပမယ့္ queen size ကုတင္နွစ္လံုး အျပည့္ေနရာယူထားတာေၾကာင့္ ဘာမွ ပုိထူးမသြားပါဘူး။ နစ္နာတဲ့အခ်က္က နဂို ယူထားတဲ့အခန္းက လမ္းကုိ ၾကည့္လုိ႕ရတဲ့ view ပါျပီး family room ကေတာ့ ေျမညီထပ္မွာ ရွိတဲ့တြက္ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လုိ႕ အဆင္မေျပပါဘူး။ က်န္တာေတြ အားလံုးအဆင္ေျပျပီး တစ္ညပဲ တည္းမွာမုိ႕ ကြန္ပလိန္းမတက္ဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ အခန္းထဲ ျပန္နားျပီး ညေန ၆ နာရီခန္႕မွ ညစာစားဖုိ႕ ျပန္ထြက္ၾကပါတယ္။ ညစာကုိေတာ့ ဟုိတယ္ေဘးကပ္ရပ္က ဗီယက္နမ္ေခါက္ဆြဲဆုိင္မွာပဲ စားခဲ့ပါတယ္။

Beef pho (Saigon)

Turtle Lake (လိပ္ကန္)

ညစာစားအျပီးမွာ (Turtle Lake) လိပ္ကန္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆုိေပမယ့္ မနီးပါဘူး၊ နာရီ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ လိပ္ကန္မွာ ဘာရွိလုိ႕လဲ၊ ဘာထူးျခားလုိ႕လဲလုိ႕ေမးရင္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွပါဘူး။ ကားလမ္းေတြ ပတ္လည္၀ုိင္းေနတဲ့ က်ြန္းကုိ ပန္းျခံအေသးေလး ေဆာက္ျပီး အလယ္မွာ ကန္ေလး ရွိေနတာပါ။ ကန္ထဲမွာ လိပ္ရွိမရွိေတာင္ ညဘက္ဆုိေတာ့ မစပ္စုခဲ့နုိင္ပါဘူး။ နုိင္ငံျခားသားေတြထက္ ေဒသခံေတြ အလာမ်ားတဲ့ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ စံုတြဲေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိသားစုေတြ လာထုိင္ၾက မုန္႕စားၾက စကားေျပာၾကတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပါ။ ညေန ၇ နာရီခြဲခန္႕ထိ လူအနည္းငယ္သာ ရွိေပမယ့္ ည ၈ နာရီေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္စည္ေနပါျပီ။ ထုိင္ေရာင္းေနတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေလးေတြဆီကေန မုန္႕တစ္ခ်ိဳ႕၀ယ္ျမည္းခဲ့ပါတယ္။ စားခဲ့သမ်ွေတာ့ တစ္ခုမွေတာ့ မၾကိဳက္လွပါဘူး။ မုန္႕ကုိျမင္အျပီး ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရသာ နဲ႕ တကယ္ရလုိက္တဲ့ အရသာ လြဲေနလုိ႕လားပဲ။

Turtle Lake, Saigon

Turtle Lake, Saigon

Turtle Lake, Saigon

Grilled Rice Paper (Bánh Tráng Nướng)

ဆန္ျပားကုိ ငံုးဥ၊ အသားအေၾက၊ ခ်ိစ္၊ ဆီ၊ ငရုတ္သီးမွဳန္႕၊ တျခား ကိုယ္မသိတဲ့ ဟာေတြကုိ ထည့္ျပီး မီးေသြးမီးဖုိ ေပၚမွာ ကင္တာပါ။ အထဲက အဆာပလာေတြက မဆုိးေပမယ့္ ဆန္ျပားမာေခါက္ေခါက္ကုိ ထပ္ကင္ထားတဲ့ အရသာကုိ မၾကိဳက္ပါဘူး။ 

Bánh Tráng Nướng ၀ယ္စားခဲ့တယ္

Bánh tráng trộn at Turtle lake (ဆန္ေခါက္ဆြဲသုပ္)

ခ်ိဳခ်ိဳအရသာရွိျပီး ဆန္ေခါက္ဆြဲက မာေတာ့ စားရတာ ခံတြင္းမေတြ႕ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႕ခံ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ၀ယ္စားၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

Bánh tráng trộn (ဆန္ေခါက္ဆြဲသုပ္)

Bánh tráng trộn (ဆန္ေခါက္ဆြဲသုပ္) ဆုိင္

လိပ္ကန္ရဲ႕ ညေနခင္း

လိပ္ကန္ရဲ႕ ညအလွ

Ben Thanh Night Market
အျပန္မွာ Ben Thanh ညေစ်းကုိ ၀င္ၾကပါတယ္။ နုိင္ငံတကာက ဘရန္းအစံုကုိ ဒီညေစ်းမွာ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ ၀ယ္လုိ႕ရပါတယ္။ အစစ္ေတြေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ သြားဖူးတဲ့သူေတြကေတာ့ ညေစ်းမွာ ေစ်း၀ယ္ရင္ အနည္းဆံုးေခါက္ခ်ိဳးစစ္ဖုိ႕ အၾကံေပးၾကတဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ေစ်းေမးျပီးရင္ မ၀ယ္ဘဲ ျပန္ထြက္လုိ႕မရေအာင္ ဆြဲၾက၊ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးၾကပါပဲ။၀ယ္ဖုိ႕ မစဥ္းစားထားရင္ ေစ်းေမးျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ထြက္ပါ။ ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္း ေစ်းသြားေမးမိတာ အတင္းေရာင္းပါေတာ့တယ္။ ဆုိေစ်းထက္ တစ္၀က္ကုိ အတင္းေလွ်ာ့ေရာင္းျပီး မ၀ယ္ဘဲ ျပန္အထြက္မွာ သူငယ္ခ်င္းကုိ ညွစ္ျပီးဆြဲထားတာမ်ား သူ႕ခမ်ာလက္ေမာင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေအာင့္သြားပါတယ္။ ေနာက္ညေတြ ထပ္လာဖုိ႕ အစီအစဥ္ရွိေသးတာေၾကာင့္ ဒီည ေစ်းမ၀ယ္ေသးဘဲ ေစ်းနဲနဲ စံုစမ္းျပီး ဟုိတယ္ကုိ ျပန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႕က် ေမြ႕နဲကမ္းေျခသြားဖုိ႕ အတူတူ လုိက္ခဲ့ၾကပါဦးေနာ္။ ။

ေန႕လည္မွာ ျမင္ရတဲ့ Ben Thanh ေစ်း

Hello Saigon - Introduction
Hello Saigon - Day 1 : Sightseeing in Ho Chi Minh City
Hello Saigon - Day 2 : Mui Ne Sand Dunes
Hello Saigon - Day 3 : Tacu Mountain Jeep Tour